Preminuo Borislav L. Stajić
U znak poštovanja i sećanja
LJude obično pamtimo po lepim stvarima i događajima vezanim za njih. Sećamo ih se i po nekim, nama velikim sitnicama.
Rođen u Neuzini, u nedelju, 19.12.1926, na Sv. Nikolu, krsnu slavu svoje kuće milošću Božjom i željom, voljom i ljubavlju svojih roditelja, oca Lazara, mašinbravara i majke Reveke rođene Knežević, iz Šurjana, domaćice.
Osnovno školovanje sa pet razreda je završio u rodnom mestu, nižu realnu gimnaziju u Petrovgradu (današnjem Zrenjaninu), učiteljsku školu u Vršcu i sa dvadeset godina života dobija mesto učitelja u rodnoj Neuzini. Potom je bio učitelj u Krajišniku, a onda 1952. biva postavljen za prosvetnog inspektora Saveta za prosvetu sreza Jašatomićkog.
1955. godine ženi se Bosiljkom B. Treunov, nastavnicom srpskog i ruskog jezika Osnovne škole u Jaša Tomiću. Od 1956. pa sve do 1976.godine bio je direktor Osnovne škole u Jaša Tomiću, kada prelazi u Samoupravnu interesnu zajednicu opštine Sečanj na mesto sekretara za prosvetu, kulturu i fizičku kulturu i na toj je dužnosti sve do svog penzionisanja 1986. godine.
Ideja da se u Jaša Tomiću počne sa radom na osnivanju tamburaškog orkestra rodila se krajem 1986. godine, u Matici srpskoj, u Novom Sadu. Ta ideja stvorila se na jednom sastanku, koji je organizovala tadašnja KPZ i Savez amatera Vojvodine, na kojem su, između ostalih prisustvovali iz Jaše Tomića Radovan T. Rajčić, bivši šef Mesne kancelarije u mestu i Borislav L. Stajić, bivši direktor Osnovne škole “Stevan Aleksić“ u Jaša Tomiću, obojica penzioneri ali i dalje aktivni radnici u kulturi. U razgovorima Borislava Stajića sa Jovanom Jerkovim, tadašnjim sekretarom Saveza amatera Vojvodine, pokrenuto je pitanje formiranja tamburaškog orkestra, budući da je Jerkov saznao za penzionisanje Stajića, a koji bi kao čovek koji se oduvek bavio muzikom mogao da radi na ostvarivanju ove zamisli.
Tako je sve i počelo. Po povratku sa sastanka, dvojica amatera dala su se na posao. Konsultovano je KUD “Dr Borislav Jankulov“ u mestu i po odobrenju Upravnog odbora ove institucije i obezbeđivanju potrebnih finansijskih sredstava ova dva entuzijasta otišla su u Beograd i nabavila potreban instrumentarijum. To se dogodilo negde u proleće 1987. godine. Pošto ni Rajčić ni Stajić nisu bili osposobljeni za vođenje tamburaškog orkestra, upućeni su na seminare za rukovodioce i dirigente tamburaških orkestara, koji su u to vreme organizovali KPZ pokrajine i Republike Hrvatske. S tim da se jedan seminar, a bilo ih je godišnje dva, održi u Vojvodini a drugi u Hrvatskoj. Prvi takav seminar, kojem su oni prisustvovali organizovan je u Novom Sadu, januara 1987. godine. Na kasnija četiri seminara prisustvovao je samo Stajić, koji je na kraju dobio diplomu o uspešno završenom kursu za dirigente i umetničke rukovodioce tamburaških orkestara.
Sa Osnovnom školom u mestu, sa kojom su i inače obojica ranije odlično sarađivali, jer Borislav Stajić je kao prosvetni radnik bio dugogodišnji direktor te škole, dogovoreno je da se raspiše konkurs za prijem članova škole za tambure. Prijavio se veliki broj učenika, a odabrano je u prvoj godini samo njih dvadeset. Nabavljeno je dvadeset bisernica, na kojima su deca počela da uče i upoznaju tamburaški instrument. Iz godine u godinu, škola za tamburu primala je po dvadeset polaznika, koji su uglavnom, sa uspehom završavali obuku za kvalitetno sviranje u tamburaškom orkestru. Bilo je svakako i osipanja i odustajanja, ali je škola svake godine osposobljavala nove kadrove za ulazak u sastav tamburaškog orkestra. Na ovaj način, u toku proteklih dvadeset godina, kroz školu tambure prošlo je oko četiri stotine polaznika. Čitava jedna osnovna škola.
Već 1988. godine, dakle posle samo godinu dana rada, formiran je školski Tamburaški orkestar, koji je počeo da učestvuje na Opštinskoj smotri horova, orkestara i folklora u Sečnju, ali se tu njegovo učešće i završava. Već sledeće 1989. godine školski Tamburaški orkestar uspeva da se na Opštinskom festivalu muzičkog stvaralaštva plasira za nastup na regionalnoj smotri u Zrenjaninu, ali i tu biva zadržan i zaustavljen njegov nastup. Sasvim i razumljivo, s obzirom na početak i neiskustvo u radu sa tamburaškim orkestrom. Naravno to nije obeshrabrilo Borislava L. Stajića da odustane od daljeg rada.
Od 1990. godine pa sve do današnjeg dana Tamburaški orkestar Osnovne škole, a od 1994. godine i Veliki Tamburaški orkestar KUD-a, postižu sve značajnije uspehe na svim nivoima festivala i osvajaju brojna priznanja i diplome. Retke su godine u kojima su osvajane srebrne diplome. Uglavnom su to bila mesta sa osvojenih od 90 do 100 bodova i zlatnim odličjem. Jednom je dobijena i specijalna diploma za izuzetan doprinos razvoju muzičke kulture i tamburaškog pokreta, u Zrenjaninu 2004. godine.
Kada je prva generacija mladih tamburaša prerasla osnovnoškolski uzrast, odmah je tih momaka i devojaka formiran Tamburaški orkestar KUD-a, koji se od 1994. godine redovno takmiči na Republičkom festivalu tamburaških orkestara u Rumi. Tamo se takmiči ravnopravno sa velikim tamburaškim orkestrima iz gradova širom Srbije i dostojno reprezentuje svoje KUD, mesto Jaša Tomić, opštinu i region. U dva navrata 1995. i 2007. godine osvojena je srebrna nagrada. U ostalim slučajevima tu su bila treća mesta, a naravno bilo je godina bez plasmana, ali je orkestar radio i dalje na što kvalitetnijem izvođenju kompozicija.
Ipak treba naglasiti, da je već samim prijemom orkestra za nastup na tako prestižnom Republičkom festivalu, za ovaj ansambl Stajić ostvario ogroman uspeh s obzirom da ipak orkestar dolazi iz malog mesta. Iz tog ugla, i te činjenice, treba posmatrati njegov kvalitet i ozbiljan, permanentan rad dugi niz godina. Još je potrebno posebno naglasiti da poslednjih nekoliko godina, na predlog Tamburaškog orkestra Upravnom odboru KUD-a da se ansamblu dodeli ime, predloženo da Tamburaški orkestar ponese ime Save Vukosavljeva iz velikog poštovanja i zahvalnosti prvenstveno za podršku ansamblu i od tada pored naziva KUD-a ovaj orkestar s ponosom nastupa pod imenom “Sava Vukosavljev“.
Kao dirigent i rukovodilac, nastojao je na tome da ansambl neguje narodnu i umetničku muziku ,kako domaćih tako i stranih kompozitora, pisanu specijalno ili aranžiranu za tamburaške orkestre. Dug je spisak dela koja se nalaze u nototeci ovog orkestra a, koja su bila na repertoaru u proteklih dvadeset godina, jer predhodna 2007. godina bila je jubilarna za ovaj ansambl jer se prošle godine navršilo punih dvadeset godina postojanja ovog Tamburaškog orkestra.
Što se tiče repertoara od kompozitora da spomenemo samo neke: Sava Vukosavljev, Isidor Bajić, Spasoje Tomić, Matko Šijaković, Julije NJikoš, Josip Canić, Gustav Brož, Vojtehovski, Miloje Milojević i mnogi drugi, a od stranih kompozitora Petar Ilič Čajkovski, Johanes Brams, Franc Šubert i drugi.Zahvaljujući mnogim organizacijama u mestu, a posebno KUD-u i Osnovnoj školi “Stevan Aleksić“ oba ova orkestra su neprekidno godinama radila bez pauze i nastupala na svim manifestacijama na kojima su ovi orekestri bili pozivani recimo: Dan škole, proslava Svetog Save, proslava dana oslobođenja mesta, 7. jula, 8.marta, Svečana sednica S.O. povodom dodele Oktobarske nagrade, Svečana sednica u KPZ Vojvodine povodom dodele priznanja “Iskra kulture“ zaslužnim amaterima i mnoga druga kulturna dešavanja.
Ta praksa, saradnja svih na održavanju ovog oblika muzičkog stvaralaštva treba da bude prisutna i u vremenima koja dolaze i da bude trajno opredeljenje onih koji su u mogućnosti i obavezi da brinu o kontinuitetu rada orkestara.
Nakon dugih i možemo reći plodnih godina za tamburaške orkestre ovog mesta, zbog nekoliko objektivnih okolnosti, Borislav L. Stajić, nije više bio u mogućnosti da sa njima radi, ali je zato u Dušanu Radosavu, svom odličnom učeniku, našao dostojnog zamenika, koji je već u prvoj godini svoga rada sa oba tamburaška orkestra pokazao izvanredne rezultate na oba Republička takmičenja, u Rumi i u Vršcu. Bio je zadovoljan sa tim mladim čovekom, koji je i pored neiskustva u vođenju orkestara imao hrabrosti da nastavi njegov rad i dokazao da može da se nosi sa svim teškoćama na koje će ubuduće nailaziti. Osećao je da je tamburaške orkestre ipak predao u prave ruke i da će se Tamburaška tradicija nastaviti u Jaša Tomiću .
Tokom ovih proteklih 20. godina, koliko je vodio tamburaške orkestre u Jaša Tomiću, Borislav L. Stajić je svojim nesebičnim radom sa tom decom veliko poštovanje zadobio, da su članovi stručnog žirija bili do te mere oduševljeni izvođenjem muzičkih dela, da su za vreme nastupa pozdravljali orkestar sa “bravo “.
Jednom prilikom je izjavio: „Pređene su desetine hiljada kilometara za ovih dvadeset godina, a da nam se, Bogu hvala, nikada nije desila bilo kakva nezgoda ili neprijatnost.“
Nakon kratke borbe sa bolešću, u svojoj 97. godini života, na večni počinak odlazi 14. septembra 2023. godine u Budisavi, zaspao je večno pored svoje Bose. Duh i dah životni retko ko odaje i posle večnog odlaska. Još jedan razlog više za nezaborav i produženje misli i volje onih koji su u tome uspeli. Jedno je sigurno, a to je da je Borislav Stajić u tome uspeo.
Preuzeto sa sajta OŠ „Stevan Aleksić“ Jaša Tomić